W minionych dziesięcioleciach w Gocławiu egzystowały obok siebie wspólnoty mariawicka i katolicka obrządku łacińskiego. Dzisiaj po istniejącym we wsi oryginalnie polskim wyznaniu pozostało już niewiele fizycznych śladów

Kościół Mariawitów należy do grupy wierzeń chrześcijańskich, szczególnie skoncentrowanych na propagowaniu kultu maryjnego. Wywodzi się on z terenów naszego kraju, kiedy na przełomie XIX. i XX. stulecia Feliksa Kozłowska, będąca siostrą zakonną, miała doświadczyć widzenia Miłosierdzia Bożego. Podjęła się ona zadania naprawy stanu kapłańskiego w zniewolonej przez zaborców Rzeczpospolitej. W pierwszym okresie kościół Zachodni tolerował wspólnotę, która koegzystowała pod skrzydłami najważniejszego lokatora Romy. W 1906 roku stała się jednak samodzielnym wyznaniem chrześcijańskim. Po 30. latach nastąpił rozłam wierzenia. Dzisiaj koegzystują obok siebie Kościół Starokatolicki Mariawitów z siedzibą w Płocku oraz rezydujący w tamtejszym powiecie, Kościół Katolicki Mariawitów w Polsce.

Jedyną namacalną pozostałością po wspólnocie mariawickiej w Gocławiu jest miejscowy cmentarz

Stoi on na wzgórzu tuż przy lesie, w pobliżu rzymskokatolickiego miejsca pochówku zmarłych. Dla postronnego obserwatora nie ma żadnych różnic między pomnikami obu obrządków. Stoi tutaj około 50 mogił, z czego połowa z nich jest ziemna. Dominują na nim nazwiska: Grzegrzółka, Szostak, Bąk, Jałocha, Piętka, Brzezek i Wawer.

Do niedawna w pobliżu rzymskokatolickiego kościoła p.w. Matki Bożej Królowej Polski stała świątynia mariawicka. Była to budowla z czerwonej cegły, wykonana w stylu neogotyckim, nie otynkowana, pokryta czerwoną dachówką, którą wieńczyła kameralna wieżyczka. Obiekt powstał w pierwszych latach XX. stulecia. Pierwotnie znajdował się w rekach Starokatolickiego Kościoła Mariawitów. Po podziale wyznania, jakie nastąpiło w 1935 roku, świątynia przypadła Kościołowi Katolickiemu Mariawitów. 20 lat temu zaprzestano w nim sprawowania nabożeństw. Odtąd systematycznie popadał w ruinę.

-W Gocławiu były mariawickie siostry zakonne. Spoczywają one na miejscowym cmentarzu grzebalnym. Były wśród nich Rozalia Górnicka i Aleksandra Abelska. One celebrowały w kościele msze, gdyż nie było tutaj na stałe księdza. Pamiętam jak byłam dzieckiem mariawici stanowili integralną część okolicy. Przyjaźniliśmy się z nimi. Podobało się nam, iż msze odprawiane były po polsku, co w przypadku obrządku łacińskiego nastąpiło później. W wielu rodzinach był ktoś, kto przyznawał się do tej wiary. Jednemu z rzymskokatolickich księży nie przypadło do gustu, że spędzaliśmy dużo czasu u mariawickich sióstr zakonnych. Potem jednak przyszedł drugi ksiądz, który z tymi siostrami był w bardzo dobrej komitywie. Z tego regionu wywodził i się także  mariawicki biskup o nazwisku Jałocha, którego imienia już nie pamiętam -mówi nam pani Danuta Szostak z Gocławia, nauczycielka i wolontariuszka zajmująca się rozwiązywaniem problemów alkoholowych.

-Prawdopodobnie najstarszym grobem na cmentarzu mariawickim jest mogiła Franciszka Jałochy, zmarłego 7 maja 1911 roku. Ostatni pogrzeb, jaki odbył się na tym  cmentarzu miał miejsce bodajże w roku 1999. Dzisiaj cmentarz znajduje się na terenie prywatnym. Kościół mariawicki stał w pobliżu rzymskokatolickiego miejsca pochówku zmarłych. Kilka lat temu został rozebrany. Dawno już nie były odprawiane w nim msze. Świątynia groziła katastrofą budowlaną. Obecnie prawdopodobnie nie ma już w okolicy osób praktykujących mariawityzm. Większość z nich albo wyjechała, albo przeszła na katolicyzm. Dzisiaj jedna ze wspólnot mariawickich znajduje się w Cegłowie koło Mińska Mazowieckiego -wspomina dawną, lokalną społeczność pani Danuta.